viernes, 9 de marzo de 2012

Blanacanieves y los siete enanitos




                                                  SIGUIENDO A MEN...                

(Nota:Con esta versión he puesto una música de fondo...)


Tenía las manos frías, su cara estaba pálida, de su boca solo salió un suspiro... y con él, una última petición a su marido...
-Prométeme que la cuidarás...
El marido lloraba a su mujer que moría  por el difícil parto, sin apenas mirar a aquella niña que había venido al mundo en una noche tan fría.
Los siete hijos, observaban esa triste escena llorando a su madre que los había dejado por haber traído al mundo a una niña que la odiaban en el mismo momento en que esa madre dejó de respirar...
Aquella pequeña recién nacida, no había sido buscada, ni deseada, así que para todos ellos, era la causante de la pérdida de la madre.
La recién nacida sólo envuelta en una humilde sábana aún ensangrentada, lloraba sin fuerzas.
El padre, la tomó en sus brazos, cerró la puerta de aquella humilde casa y desapareció.
Los siete chicos acurrucados junto a la madre,buscaban una caricia de esa madre,una madre que tanto los había amado, anhelando escuchar de nuevo su voz y la forma en como los llamaba cariñosamente... “mis preciosos siete enanitos...”arropándoles con tanto cariño en las muchas noches de frío.
Los siete se quedaron dormidos abrazados a aquel cuerpo que ya no respiraba...
El ruido de la puerta los despertó, era su padre... pero venía sólo, el rostro de dolor y horror se reflejaba en su cara.
Juan, el mayor de los hermanos, lo observaba viendo como entre sollozos acariciaba el cuerpo de Blanca, su mujer, la madre de esos siete hijos y una única hija,una hija que había sido rechazada por todos sus hermanos,y aún peor...por su propio padre.
Ese padre perturbado por el odio y la tristeza,quiso acabar con la causante de tanto dolor...
Juan, que tan sólo tenía quince años, era consciente de lo que habían hecho con la niña, su hermana, la pequeña recién nacida, que como a los demás hijos su madre la defendería a muerte, y la amaría con toda su alma.
Con voz entrecortada, Juan preguntó:
-Padre, ¿que ha hecho con la niña?
El padre lloraba sin consuelo, y aturdido hablando entre sollozos no sabía responder...
-Por favor padre, dígame dónde está.
El padre sólo lloraba desconsolado sin apenas ser capaz de formar una sola frase.
Juan, salió de aquella casa sin rumbo alguno,pero las pisadas en la nieve delataban el camino que el padre había tomado.
Se dejó guiar por ellas, conduciéndolo así hasta un cercano río, el corazón le palpitaba a toda velocidad temiéndose lo peor...sabía que su padre y ellos mismos no se perdonarían jamás lo que habían sentido por aquella pequeña, y que su madre no descansaría en paz.
Mientras el sentimiento de culpa lo atormentaba, buscaba un indicio de la pequeña, cuando en el agua, escuchó el sollozo de ese pequeño ser...
Envuelta en aquella sábana, allí estaba...aún viva, atada a un gran tronco de madera a la deriva por aquellas aguas del río, su padre, la había abandonado a su suerte...
Juan, desató a la pequeña, la cubrió con su vieja chaqueta y le dio calor con su cuerpo. 
De camino a casa pensando en lo que había sucedido , sus lágrimas se deslizaban por sus mejillas, besando aquel bebé con la ternura con que lo haría su propia madre.
Abrió la puerta y allí estaban... sus seis hermanos y un aturdido padre, llorando desconsoladamente.
Cuando el padre vio a Juan y a su hija, rogó perdón a su mujer,jurándole que cuidaría por siempre a su hija... sabía que Blanca aunque estuviese muerta en cuerpo, su alma estaba presente, y que ahora descansaría en paz...
Pasaron los años y aquella pequeña se había convertido en el amor de sus vidas...
Su padre,aún así...había sentido vergüenza y pena durante toda su vida por aquella terrible noche,provocándole que su salud fuese mermándose cada día más...
La niña que había crecido sin que nadie le hubiese contado nada,se acercó a su padre y con una muestra de cariño le dijo:      
-Padre no se atormentes más... me ha dado todo el cariño que una hija puede desear...siempre supe lo que había sucedido la noche en la que nací, aquella noche, una luz me protegió, y con ella supe del sufrimiento causado, con él, aprendí a amaros con toda mi alma, pues en vuestros rostros vi el arrepentimiento verdadero, la vergüenza,la pena y la tristeza y el profundo amor que sentíais por mi, en memoria de mi madre, quizás mi vida fue el precio que tuvisteis que pagar, un precio demasiado elevado.... pero vuestro arrempetimiento fue verdadero y vuestra alma está limpia...
El padre ya mayor, abrazaba a su hija,agradeciéndole su perdón...y con él demostrándole que en su corazón sentía un gran  amor por ella,pero al mismo tiempo una gran vergüenza por aquella noche de debilidad...siendo para él una herida difícil de sanar...

                                            
Y...colorín colorado esta historia se ha terminado...
  

    
    

53 comentarios:

  1. Qué buena versión de ese cuento que dió a lo largo de épocas tanto de sí. Trágico pero muy esperanzador. El perdón reconcilia a los seres humanos, sin duda.
    Besos querida amiga.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias M. Flores por entrar tan pronto....

      Creo que en este mundo existen las debilidades,las equivocaciones,pero arrepentirse de las cosas mal hechas es un síntoma de que en este mundo nadie es perfecto,así que para eso existe el perdón,y saber perdonar no es fácil pero si una garn valentía.

      Un besito y que tengas un feliz día!!!

      Eliminar
  2. Pues podría ser perfectamente real. Cosas peores se habrán visto.

    biquiños,

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Aldabra!!

      Si, esta es una versión que podría acercarse a una realidad,y como dices tú,cosas peores se habrán visto...
      Pienso que hoy en día ya están sucediendo terribles comportamientos por parte de algunos padres,y quizás ni siquiera muestran una pizca de arrepentimiento.
      Un saludo y gracias por pasarte.

      Eliminar
  3. Joooo, que bonita y que triste a la vez... y encima ocn esa pedazo musica de fondo... hasta las lagrimas se me han saltado.Perdonar a los demas es mucho mas facil que perdonarse a uno mismo, por eso el padre vivio con amargura toda su vida..
    Me ha gustado mucho tu version, tan posiblemente real que da miedo. Gracias por seguir la iniciativa. Te dejo un enorme bessito amiga

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Men...!!
      Siempre que pueda,trataré de seguir esa iniciativa que tu has creado,y digo trataré porque no siempre sale algo...a veces el tiempo es otro factor que impide hacer entradas,pero poco a poco algo va saliendo.
      Me alegra que te gustase...que voy a decirte...es triste,pero en el fondo es una lección de mucho amor...
      Un besito y porfaaa no llores...

      Eliminar
  4. Qué bonito, qué difícil a veces comprender el alma humana cuando hay demasiado dolor, qué bien has retratado en esta versión del cuento todas esas emociones entremezcladas, y como tiene que ser, con final feliz.

    Precioso amiga, un beso,

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Yashira...!!
      Me encanta que te gustase...
      Cuantas veces se dice lo que no se siente...se hace lo que no se desea.... y al final queda el arrepentimiento.
      La verdad es que somos difíciles pero así es la vida...

      Un besito y gracias por llegar hasta esta historia.

      Eliminar
  5. woww..que buena tu versión..me ha encantado, pues son muchas las emociones que has manejado en este cuento, aún cuando es triste por la muerte de la madre tiene un final feliz con el arrepentimiento y el amor de su padre y sus hermanos..

    Gracias por pasar por mi espacio.. un gusto estar en el tuyo.
    Besitos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Diazul!!!!
      Que bien que andas por aquí...Todo un gustazo!!!
      Me alegro que te gustase la historia...pronto pasaré a visitare de nuevo a conocerte más...
      Un besito.

      Eliminar
  6. Desde el minuto uno me has atrapado, seguí leyendo con ansia para llegar al final...lo mejor y lo peor de los humanos ha salido en tu cuento...la desesperación, la falta de esperanza, el odio, el amor, la pena...y el amor de una madre....me ha gustado mucho...me encantan los cuentos...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Semilla!!!
      Alegremente recibo tu llegada y comentario.
      Me alegra de que te gustase el cuento!!
      Un besito.

      Eliminar
  7. Que bonito... Que tierno... Precioso, amiga

    Un abrazo

    ResponderEliminar
  8. Ay que pena me dio la pobre Blancanieves, que su padre la haya abandonada en un rio me parece fuertísimo, porque la niña no le salió rencorosa... ¡que llego a ser yo y no le perdono en la vida! ya le valió al hombre... Ay que penita.

    Besitos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Campito,oyeee que hay que saber perdonaaar,que el rencor no es bueno.jajaja.
      Seguro que lo que dices no es verdad, yo sé que tu corazoncito es tierno y harías igual que esta pequeña del cuento.
      Un abrazo...¡con perdón...!jajaja.

      Eliminar
  9. Hola Luna!!!
    Pero que hermosa historia has escrito cariño,si hasta he empezado a llorar,tienes alma de escritora,cuando te pones...te pones!!
    De verdad que me ha impresionado!!
    Buen gesto del hijo mayor,si no hubiese sido por él...!!

    Me encanta la música,ay,que me pongo otra vez a llorar...!!!!

    Un besito!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Estrella!!!
      Gracias por tu bonito comentario,me encanta que hayas escuchado la música...
      Pero...verte llorar...¡¡eso si que no!!,aunque claro los cuentos para algo son...y uno de ellos es para crear emociones,sean del tipo que sean...
      Un besito!!

      Eliminar
  10. El amor querida amiga, traspasa, y repone cualquier dolor y miseria.. el amor.. me quedo hoy con eso..desde luego..

    Un besazo..

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Altair,ya somos dos las que nos quedamos hoy con el amor,ya que es lo que más se anhela y disfruta en esta vida...
      Gracias por compartirlo ddejando tu comentario.

      Un beso muy fuerte.

      Eliminar
  11. Una hermosa historia lunita pero tb un poco triste..Un abrazo Lunita y que tengas un buen dia..Besos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Faylinn,si que es triste la historia...
      Pero sólo es una historia inventada...
      Un abrazo y que tú tambien tengas una feliz semana.

      Eliminar
  12. Hola Lunita
    Hermosa

    La historia es triste, pero parece un cuento de Andersen. Me recuerda a los que yo leía de pequeña. Deja un mensaje al final de amor. Hay que afrontar la adversidad dando amor.

    Besos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Luján.. gracias por pasarte!!
      Es verdad lo ue dices en que hay que afrontar las adversidades dándo amor y de igual forma recibiéndolo, por que sin amor la vida no tendría sentido.

      Un besito.

      Eliminar
  13. Es un cuento que causa diversas sensaciones, dolor, y cariño al mismo tiempo.

    Un abrazo

    Pilar

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Un precioso relato de una triste historia que no deja indiferente y a unos hechos que sin lugar a dudas se sucedian por diferentes motivos. Pertenece a un pasado todavia cercano pese a los extraordinarios avances que disfrutamos.

      Gracias amiga por compartir tu magia

      Eliminar
    2. Hola Victor!!
      Gracias por tu visita,y gracias por poder compartir con gente como tú, mis sencillos relatos...
      Es todo un placer...
      Un abrazo.

      Eliminar
    3. Hola M. Pilar,no sé que pasa pero no puedo contestarte justo debajo tuya,así que lo hago aquí abajo.
      Gracias por estar por aquí...
      Un abarzo.

      Eliminar
  14. Ante todo felicitarte polas imaxes tan espectaculares que pos no blog e por esa arte para reescribir historias adaptadas aos tempos actuais sen perder a tradición da historia clásica.
    Os finais felices son benvidos e tamén a solidariedade, o amor, o perdón.....(os valores) que asoman na túa versión da historia, cun realismo que fai que nos sintamos partícipes.
    Ánimo, eres unha boa escritura.
    Graciñas por deixar un comentario.
    www.leriasdebea.blogspot.com

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Grazas Bea por tan fermosas palabras...
      Iso de que son unha boa escritora,faime sentir un pouco de rubor...pero aínda así, encheme o peito pensar que en verdade se podería chegar a ser...
      Non sei se é porque xa vou velliña,pero gústame que os contos terminen o mellor posible,onde o perdón sexa un valor que deberiamos de practicar máis

      Eliminar
    2. Deille sen querer a unha tecla e fóiseme o texto...
      Ben... Bea, xa remato dándoche as grazas por andar por aquí, e éncheme de ledicia que che gusten as fotos...cando ando por aí,e dicir por certos lugares,aperto o botonciño da miña máquina de retratar,e sae o que ti ves...
      Un biquiño.

      Eliminar
  15. Peazo música y super peazo de cuento.
    Hay padres que, tanto en los cuentos como en la vida real, no merecen serlo.
    Un besazo y mis felicitaciones.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Towanda por pasarte por este cuento,y si es verdad que hay padres que no sienten cariño alguno por los hijos y no merecen ser reconocidos como padres...
      En fin...cuántos hijos no deseados vendrán al mundo...
      Un besito.

      Eliminar
  16. Un relato precioso , que para los que somos padres nos pone los pelos de punta . un abrazo y gracias por tu relato

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Manolo, me alegra mucho de que te gustase el cuento...
      Si, es verdad que para los que somos padres nos toca mucho el corazón,aunque aún no siéndolo, el sentimiento de protección y cariño hacia los bebés está muy a flor de piel.
      Un abrazo.

      Eliminar
  17. Hola mi bombon,
    como siempre un relato muy precioso lleno de emocion!!
    te dejo mi ternura miles besitosssssssssssss.

    ResponderEliminar
  18. Hola Duendes,gracias por ser tan dulces y tremendamente cariñosos...
    Me alegra que os haya gustado el relato.
    Prontito os visitaré.
    Un besito muy grande!!

    ResponderEliminar
  19. ¡Ay Canto de Luna!!!

    Un formidable texto con el que hoy me has hecho llorar sin remedio.
    Bueno pues que vaya todo por otras ocasiones que me has hecho reír.
    Es un relato conmovedor: lo has plasmado a la perfección.

    Mi enhorabuena. Gracias por compartir tan bellas letras.
    Te dejo mi gratitud y mi estima. Un abrazote y se muy feliz.

    ResponderEliminar
  20. Hola Marina,bueno no creí que causase tantas lágrimas este relato,pero se ve que la sensibilidad está a flor de piel...
    Espero que en otro momento me salga alguna cosa un poco más alegre,pero es que la mente hay días que se nos va para las risas y otras para cuentos un poquito más tristes.
    Un besito y agradecida de que vengas a visitarme.

    ResponderEliminar
  21. Un relato muy emotivo que puede ser real como la vida misma. Cuando hay tanto sufrimiento a veces el hombre no sabe como encauzar estas penalidades y obra equivocadamente.
    La música me gusta, le va muy bien al texto, aunque nos deja con más melancolía.
    Un fuerte abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Como siempre darte las gracias por pasarte por este relato Mariola.
      Últimamente estoy un poco retrasada,en cuanto me ponga pasaré a saludarte y leer tus preciosos poemas y cuentos.
      Un abrazo.

      Eliminar
  22. Hola mi preciosa,

    te deseo una felices pascuas...
    miles besitossssssssssss
    me gustaria tener tu correo electronico para enviarte una tarjeta valle?

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola pequeños Duendes,graciaspor pasarte y dejar tan buenos deseos...
      Prontito pasaré a visitarte!!
      Un abrazo.

      Eliminar
  23. Hola guapa, en mi casa tienes una abrazo grandote para ti, que ultimamente no se te ve mucho, a ver si esto te pone un poquito las pilas. Espero que te guste. Un bessito

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Men!!
      Gracias por dejarme en tu casa algo para mi!!
      Por supuesto que me iré a buscar ese tierno abrazo,pues en tu casa se siente un calor especial...
      La verdad es que ando un poco perezosa,a ver si el cuento de Caperucita Roja me inspira,y me sale algo... aunque sea cortito.
      Tendré que ponerme al día y hacer mis visitas a mis querid@s otr@s bloguer@s que tanto me miman...
      Un besito.

      Eliminar
  24. un poco triste si que es;
    pero sin llegar a esos extremos ¡cuantas veces habrá llegado un pequeño ser no deseado! y amargar a toda una familia , solo imaginarme en esta mi Galicia 40 años atrás una hija de soltera, imagino pues lo fácil que será culpar en caso de muerte.
    Bien trenzado tu relato aunque con final feliz . Solo un tonto o un desesperado puede reaccionar así,.
    ¡Como quiera que sea , me ha gustado!.
    Besos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola André,muchas gracias por pasarte y leer esta historia.
      Siempre es un placer verte por aquí!!
      Mis mejores deseos desde este espacio para ti.
      Un abrazo.

      Eliminar
  25. Me ha gustado descubrir una versión de las que ponen las emociones a flor de piel.
    Ya que comparto contigo el premio que nos ha dado MEN, no puedo irme sin comentar que es un honor y una suerte conocer tu blog. Me voy con la certeza de que no estoy a la altura de mis compañeros de premio, pero bueno... hago lo que puedo.
    Un saludo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Ruben es todo un placer que llegues a mi espacio y que te haya gustado mi relato.
      Pronto pasaré a visitarte pues seguro tu espacio será precioso.
      Un abrazo.

      Eliminar
  26. Enhorabuena por el premio de MEN. Ha sido un placer visitarte y leer este buen relato, aunque me haya entristecido su lectura, pues me ha hecho pensar en la falta de amor que hay en muchas familias... menos mal que tu relato termina bien.

    Besos y abrazos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Teresa por tus buenos deseos,y por estar aquí!!
      En cuanto me ponga iré a conocerte.
      Un beso.

      Eliminar
  27. Hola,

    El cuento es precioso, sabio, sanador y curativo. Me ha encantado. Enhorabuena.

    Saludos.

    ResponderEliminar
  28. Hola María Eugenia,es todo un placer que me dejes tan bonito comentario!!
    Un besito muy garnde.

    ResponderEliminar

Porfa...¡No te vayas sin decirme algo!